ظروف سفالی ساده و لعاب دار
1- قدمت کاربرد ظروف سفالي، بر اساس يافته هاي باستان شناسي در عراق به حدود 12000 سال پيش و در ايران (روستاي گنج دره کرمانشاه ) به حدود 8000 سال قبل برمي گردد.
2- معمولاً ظروف سفالي در حرارتي معادل 800 درجه سانتيگراد و حدود 8 ساعت پخته مي شوند.
3- طبّ سنتي، پخت غذا را در ظروف سفالي بدون لعاب را به دليل باقي ماندن غذا در خلل و فرج سفال، جايز نمي داند امّا منعي براي انواع لعابدار قائل نيست:
« و اما طبخ طعام در ظرف فخّارى يعنى گلينى خصوص لعابدار آن ممنوع نيست. هرگاه لعاب نداشته باشد زياده از دو سه بار طبخ ننمايند به جهت آنكه اجرام غذا در خلل و فرج مسام آن باقى مىماند و متعفن مىگردد و باعث تعفن و فساد طبخ خواهد شد و موجب حميات و انواع امراض رديه مىگردد در هر شخص به واسطه غلبه خلط غالب در مزاج او. »[10]
4- ظروف سفالين لعابدار (که در دماي 1100درجه لعاب داده مي شود) در صورت توزيع يکنواخت و بدون خراش و شکستگي و گسيختگي لعاب، به لحاظ وجود ترکيب شيشه گون مناسب ترند. سرويس قابلمه
5- با اين حال و با توجه به اين که در ترکيب لعاب، از شيشه، سيليس و اکسيدهاي فلزات(اکسيد مس براي تهيه لعاب آبي رنگ، اکسيد سرب و قلع همراه قليائيات براي تهيه لعاب زرد رنگ و اکسيدهاي فلزي مخلوط براي تهيه ساير رنگ ها مثل سبز و قهوه اي ،....) استفاده مي شود؛ وجود ريختگي و شکستگي قشر لعابي امکان تماس مستقيم اسيدهاي موجود در مواد غذايي با اکسيدهاي يادشده و آثار سوء انحلال آنها در مواد غذايي را مي تواند در پي داشته باشد. لذا نگهداري طولاني مدت مواد غذايي مرطوب به خصوص اسيدي در ظروف لعابدار داراي ريختگي صلاح نيست.