شيشه: چنانچه موادي شامل سيليس، كربنات سديم، سولفات سديم و برخي مواد معدني ديگر با يکديگر مخلوط شده و آنها را در کوره با دماي 1500 درجه سانتي گراد حرارت دهند، ماده ذوب شده خميري شکلي بدست مي آيد که شيشه گران آن را در قالب هاي مختلف با اشکال دلخواه مانند ليوان، استکان، بشقاب و ديس ريخته، به مدت چند ساعت باقي مي گذارند تا ظروف شيشه اي به شکل و قالب دلخواه حاصل شود.
شيشه نشکن: براي تهيه بلور نشکن، مواد سازنده آن را تا دماي 620 تا 630 درجه حرارت مي­ دهند تا شيشه به صورت خمير در ­آيد و در اين حال به طور ناگهاني آن را سرد مي­ کنند. سرويس قابلمه
چيني: با خاک کائولن (نوعي رس)، فلدسپات (نوعي ماده جلادهنده معدني با نقطة ذوب نسبتاً پايين) و سيليس، به همراه نوعي خاک چسنبده به نام «بال کلي» در دماي 1400 درجه ساخته مي­ شود. چيني ها در واقع نوعي سراميک هستند و همچون سراميک در طي دو مرحله پخته و آماده مي شوند. در اولين مرحله، خاک چيني به صورت گل در آورده شده، درون قالب ها شکل داده شده در کوره حرارت مي بيند. سپس با لعاب خاصي پوشانده شده دوباره در کوره قرار مي گيرد. در هر دو مرحله عمليات پخت با دماي بيش از 1000 درجه سانتيگراد انجام مي شود. اين ظروف را بر اساس فرآيند توليدشان(از جمله فرآيند حرارتي، دماي پخت، درصد جذب آب و شفافيت يا نورگذري) تقسيم بندي مي نمايند.
پيرکس: اصول توليد پيرکس نيز مشابه با ظروف شيشه اي معمولي است و تنها با گذراندن يک مرحله توليدي خاص( اضافه کردن بوراکس به خمير شيشه براي کم کردن ضريب انبساط )، مقاومت اين ظروف در برابر حرارت افزايش مي يابد و بنابراين مي توان اين ظروف را براي پخت و پز و نگهداري غذاي گرم به کار برد.
با توجه به مجموعه شرايط، ظروف شيشه اي، چيني و پيرکس از بهترين نوع ظروف به حساب مي ­آيند:

الف- کشيدن و خوردن غذا: شيشه بسيار کم محلول است و تنها در آزمايشگاه چنانچه پودر شيشه را در آب داغ مدتي به هم زنند، به مقدار بسيار ناچيز حل مي شود. لذا، ظروف شيشه اي به دليل عدم ورود به غذا و نيز به اين دليل که تقريبا هيچ گونه فعل و انفعالي با غذا ندارند و اثر منفي در آن نمي گذارند، ظروف مناسب و قابل استفاده اي هستند:

« اما اوانى كه در آن طعام بايد خورد، چينى و آبگينه از همه بهتر است.» [11]

ب- طبخ غذا: البته در کتب طبي قديم، اشاره اي به اين ظروف براي پخت غذا نشده که طبيعتا دليل آن، نبود شيشه هاي مقاوم به حرارت بوده است. بنابراين، در وانفساي کنوني اشباع بازار از ظروف مضر و عدم دسترسي مطلوب به ظروف سودمند، استفاده از ظروف پيرکس يا چيني هاي مقاوم به حرارت، مي تواند راهي براي برون رفت از اين مشکل باشد.

ج- نگهداري خوراکي ها: از آنجا که شيشه، بو، رنگ و مزه اي را به موادي که با آن در تماسند منتقل نمي کند، لذا نگهداري چاي خشک، پودر قهوه، انواع ادويه و گياهان خشک در اين ظروف بلامانع است.
اسانس هاي ميوه ها و سبزيجات به کمک حلال هاي قوي استخراج مي شوند و بسيار فرار هستند. وجود حلال در اين اسانس ها موجب مي شود که ظروف پلاستيکي نازک را تخريب کنند. نگهداري آن ها در ظروف فلزي نيز باعث مي شود که حالت اسانس تغيير کند يا ظرف تخريب شود. بنابراين، براي نگهداري اين گونه اسانس ها هم بهتر است به سراغ ظروف شيشه اي برويم.