1- قدمت کاربرد ظروف سفالي، بر اساس يافته ­هاي باستان شناسي در عراق به حدود 12000 سال پيش و در ايران (روستاي گنج دره کرمانشاه ) به حدود 8000 سال قبل برمي­ گردد.

2- معمولاً ظروف سفالي در حرارتي معادل 800 درجه سانتيگراد و حدود 8 ساعت پخته مي­ شوند.

3- طبّ سنتي، پخت غذا را در ظروف سفالي بدون لعاب را به دليل باقي ماندن غذا در خلل و فرج سفال، جايز نمي داند امّا منعي براي انواع لعابدار قائل نيست:

« و اما طبخ طعام‏ در ظرف فخّارى‏ يعنى گلينى خصوص لعابدار آن ممنوع نيست‏. هرگاه لعاب نداشته باشد زياده از دو سه بار طبخ ننمايند به جهت آنكه اجرام غذا در خلل و فرج مسام آن باقى مى‏ماند و متعفن مى‏گردد و باعث تعفن و فساد طبخ خواهد شد و موجب حميات و انواع امراض رديه مى‏گردد در هر شخص به واسطه غلبه خلط غالب در مزاج او. »[10]

4- ظروف سفالين لعاب­دار (که در دماي 1100درجه لعاب داده مي­ شود) در صورت توزيع يکنواخت و بدون خراش و شکستگي و گسيختگي لعاب، به لحاظ وجود ترکيب شيشه گون مناسب­ ترند. سرويس قابلمه

5- با اين حال و با توجه به اين که در ترکيب لعاب، از شيشه، سيليس و اکسيدهاي فلزات(اکسيد مس براي تهيه لعاب آبي رنگ، اکسيد سرب و قلع همراه قليائيات براي تهيه لعاب زرد رنگ و اکسيدهاي فلزي مخلوط براي تهيه ساير رنگ ها مثل سبز و قهوه ­اي ،....) استفاده مي­ شود؛ وجود ريختگي و شکستگي قشر لعابي امکان تماس مستقيم اسيدهاي موجود در مواد غذايي با اکسيدهاي يادشده و آثار سوء انحلال آنها در مواد غذايي را مي­ تواند در پي داشته باشد. لذا نگهداري طولاني مدت مواد غذايي مرطوب به خصوص اسيدي در ظروف لعابدار داراي ريختگي صلاح نيست.